Âteş-i Dilden Özge

Hâsılım yoh ser-i kûyunda belâdan gayrı 

Garazım yoh reh-i aşkında fenâdan gayrı 

Ney-i bezm-i gamem ey âh ne bulsan yele ver 

Oda yanmış kuru cismimde hevâdan gayrı

Yetti bîkesliğim ol gaayete kim çevremde 

Kimse yoh çevrile girdâb-ı belâdan gayrı

Ne yanar kimse bana âteş-i dilden özge 

Ne açar kimse kapım bâd-i sebâdan gayrı 

Bezm-i aşk içre Fuzûlî nice âh eylemeyen 

Ne temettu bulunur bende sadâdan gayrı 

FUZÛLÎ

(Günümüz Türkçesiyle)

Senin sokağının başında beladan başka elde ettiğim bir şey yok

aşkının yolunda yok olmaktan başka da bir amacım yok.

Ey ah! Gam (hüzün) meclisinin ney'iyim, 

Yanmış vucudumdan gayri, ne bulursan yele ver 

Kimsesizliğim o dereceye vardı ki, çevremde

bela girdabından başka dönen kimse yok

Bana, ne gönül ateşinden başka kimse yanar,

ne de tan yelinden başka kimse kapımı açar

Fuzûlî! Aşk meclisinde nasıl ah etmeyeyim? 

bende sesten başka ne kâr bulunur.